Przejdź do głównej zawartości

Mroczna Poezja

Szukaj na tym blogu

22 grudnia 1970 - János Pilinszky

w dniu czerwca 01, 2012

Pobierz link
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Psy parszywe, krwawimy na poduszkachJakże jesteśmy wspaniali
Potem tylko bezradni
i nieśmiertelni

János Pilinszky

János Pilinszky

Pobierz link
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty

Credo - Antoni Słonimski

Łotrem jest, kto w młodości znosi kompromisy,Kogo nęci brzuch pełny lub wypchana kiesa... Łotrem jest, kto nie marzy, jak ten z Cervantesa, Aby słońca dosięgnąć złotym ostrzem spisy. Godzien wzgardy, kto jeno pełnej szuka misy I kto iskier mieczami śmiałości nie krzesa, Kogo wstrzyma w zapędzie ostrożności kresa, Kto nie lata jak orły - lecz stąpa jak lisy. Młodość winna być nagła i ostra jak klinga. Fale życia pruć chyżo jak łódka wikinga, Śmiałym okiem w najdziksze przenikać ostępy, Nim przezornej starości wiek nadejdzie tępy, Zanim los, orle skrzydła łamiący na strzępy, Nie zmieni piór skrzydlatych na pióra flaminga. Antoni Słonimski

*** (Jestem z upływającej wody) - Halina Poświatowska

Jestem z upływającej wodyz liści które drżą trącane dźwiękiem wiatru przelatującego pośpiesznie jestem z wieczoru który nie chce usnąć patrzy uparcie głodnymi oczyma gwiazd noc - poprzez niebieskie żyły w każdym włóknie ciała w końcach palców pulsuje namiętnym niespełnionym jestem ochrypłym głosem milczącym głucho nade mną dni o wielkich pustych skrzydłach mijają... Halina Poświatowska

Jałowa ziemia (fragment) - T. S. Eliot

Przecież widziałem Sybillę na własne oczy w Kumach, gdzie ją trzymają w wiszącym słoju, a kiedy młodzieńcy zapytali: czego chcesz Sybillo? odpowiedziała im: chcę umrzeć! I. Grzebanie umarłych Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień. Wywodzi Z nieżywej ziemi łodygi bzu, miesza Pamięć i pożądanie, podnieca Gnuśne korzenie sypiąc ciepły deszcz. Zima nas otulała i kryła Ziemię śniegiem łaskawym, karmiła Maleńkie życie strawą suchych kłączy. Zaskoczyło nas lato, idąc nad Starnbergesee Rzęsistym deszczem. Chwila pod kolumnadą I wyszliśmy na blask słoneczny, do Hofgarten, Piliśmy kawę i rozmawiali godzinę. Bin gar keine Russin, stmm’aus Litauen, echt deutsch. Kiedy byliśmy dziećmi, w domu arcyksięcia, Mego kuzyna, brał mnie na saneczki, A ja się bałam. Mówił tak: Marie, Trzymaj się, Marie. Pędziliśmy w dół. O, w górach człowiek czuje się swobodny. Czytam nocami, w zimie jadę na południe. Jakie korzenie tu tkwią, jakie gałęzie rosną Z tych kamiennych rumowisk? O synu cz...

Obsługiwane przez usługę Blogger